این پژوهشگران با استفاده از روش‌های محاسباتی فارماکوژنومیک پیشرفته، مسیرهای ژنتیکی را شناسایی کردند که ممکن است برخی افراد خاص را در صورت استفاده از آگونیست‌های پپتید شبه گلوکاگون- ۱، مستعد ابتلا به علائم افسردگی کند.
یافته‌های این پژوهش نشان می‌دهد که اگرچه آگونیست‌های گیرنده پپتید شبه گلوکاگون- ۱، می‌توانند برای افراد مبتلا به هایپردوپامینرژی (میزان دوپامین زیادتر از معمول در نواحی مرکزی مغز) مفید باشند؛ اما ممکن است اثرات نامطلوبی بر افراد مبتلا به هیپودوپامینرژی (میزان دوپامین کم در قشرپیش‌پیشانی مغز) داشته باشند.
پژوهشگران ارتباط میان آگونیست‌های پپتید شبه گلوکاگون- ۱ و چندین ژن مهم دخیل در تنظیم خلق‌وخو و پاداش، از جمله DRD۳، BDNF، و CREB۱ را یافتند. این ژن‌ها در سیگنال‌دهی دوپامین نقش مهمی ایفا می‌کنند و اختلال در آن‌ها ممکن است به کنترل علائم افسردگی، اختلالات خلقی و افکار خودکشی در جمعیت‌های آسیب‌پذیر کمک کند.
پژوهشگران استفاده از رویکردهای پزشکی شخصی‌سازی‌شده (ارائه خدمات پزشکی متناسب با ویژگی‌های مولکولی فرد)، از جمله آزمایش ژنتیک برای هیپودوپامینرژی، به‌منظور شناسایی افراد در معرض خطر، قبل از تجویز آگونیست‌های گیرنده پپتید شبه گلوکاگون- ۱ را توصیه می‌کنند.
نظرات