در حالی که چین با تصاحب دو جایگاه برتر و پنج دانشگاه در میان ده دانشگاه برتر، همچنان تسلط خود را حفظ کرده است، کشورهایی مانند سنگاپور، ژاپن، و هنگ‌کنگ نیز عملکرد قدرتمندی داشته‌اند؛ هر شش دانشگاه هنگ‌کنگ برای اولین بار از سال ۲۰۱۷ در میان ۵۰ دانشگاه برتر قرار گرفتند.
این رتبه‌بندی همچنین شاهد ورود چهار کشور جدید ازبکستان، بحرین، مغولستان، و سوریه است. در این فضای رقابتی، هند با ۲۰ مؤسسه در میان ۲۵۰ دانشگاه برتر آسیا عملکرد قوی‌ای ثبت کرده است، که در رأس آنها مؤسسه علوم هند در بنگلور و دانشگاه شولینی، برترین دانشگاه خصوصی این کشور، قرار دارند.
در مورد دانشگاه‌های ایرانی نیز، دو دانشگاه شریف و امیرکبیر به ترتیب در رده‌های شصت و نهم و هفتادم این لیست قرار گرفته‌اند. دیگر دانشگاه ایرانی که رتبه‌اش در زیر ۱۰۰ قرار دارد، دانشگاه علوم و تحقیقات است که در رده هفتادم و هفتم قرار گرفته است.
یکی از نکات برجسته در عملکرد دانشگاه‌های چین در سال‌های اخیر، ثبات پیشرفت آنها بوده است. در مجموعه رتبه‌بندی‌های THE، معمولا وضعیت کشورهای مختلف در طول زمان نوسان دارد. اما این موضوع در مورد چین صدق نمی‌کند و صعود آن بی‌وقفه بوده و به نظر می‌رسد هیچ نشانه‌ای از توقف ندارد. رتبه‌بندی دانشگاه‌های آسیا در سال جاری نیز از این قاعده مستثنی نیست. در سال ۲۰۲۵، بیست‌وپنج مسسه چینی بهترین جایگاه خود را تاکنون کسب کرده‌اند.
علت موفقیت موسسات آموزش عالی چین در این زمینه، در مجموعه‌ای از ابتکارات موفق دانشگاهی نهفته است که در ۳۰ سال گذشته به‌طور مداوم بودجه‌های کلان و جهت‌گیری استراتژیک را به گروه رو به رشدی از مؤسسات نخبه ارائه داده‌اند.
با توجه به اندازه بزرگ سیستم آموزش عالی و جمعیت جوان هند، شاید این کشور بیشترین پتانسیل را برای به چالش کشیدن عملکرد رو به رشد چین در رتبه‌بندی‌ها داشته باشد. اما برنامه موسسات برجسته هند، که با هدف توسعه دانشگاه‌های در سطح جهانی طراحی شده بود، از ابتدا با مشکلاتی مواجه شد و اکنون آینده آن در هاله‌ای از ابهام قرار دارد. به عقیده کارشناسان، اگر هندی‌ها می‌خواهند در مسیر موفقیت چین حرکت کنند، باید به‌طور جدی پول و استراتژی خود را در موسسات برتر داخلی سرمایه‌گذاری کنند.
نظرات